———————
🏵️[ အခန်း ၂ ]🏵️
တစ်ပတ်လောက် နွေး မျက်နှာပူလို့ ကိုမိုးအောင်ကို ရှောင်နေမိတယ်။ နောက်ရက် မနက်ပိုင်း ဈေးသွားပြီး ပြန်ရောက်တော့ ထမင်းဟင်းချက် အမှိုက်လှဲပြီး အိမ်ထဲ အမောဖြေနေတာ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး အိမ်ပြတင်းပေါက် ငေးနေတဲ့ နွေးလေ အောက်စ လွတ်နေတာ သတိမထားမိဘူး။ ကိုယ့်အိမ်ထဲ ကိုယ်မို့ အမှတ်တမဲ့ ထိုင်မိတာပါ။ စိတ်ထဲ တစ်ယောက်ယောက် ကြည့်နေသလို ခံစားရလို့ မျက်လုံး ကစားမိတော့ ပြတင်းပေါက်ကနေ ကိုမိုးအောင်ပေါ့ နွေးပေါင်ကြားထဲ ခိုးကြည့်နေတယ်။
” မနွေး … ကိုမိုး … မြို့ထဲ …… လိုတဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေ …… သွားဝယ်မလို့ … ဘာမှာဦးမတုန်း ”
” အော် …… နွေး …… ဒီနေ့ … ဈေးသွားတာ … အကုန်ဝယ်လာတယ် … မမှာတော့ပါဘူး ”
” ကလေးအိပ်နေလို့ … နားစွင့်လိုက်ပါဦး ”
” ရတယ် … ကိုမိုး ……… သွား သွား ”
အောက်စလွတ်နေတဲ့ ထမိန်ကို ပြန်ဖုံးရင်း ဖြေလိုက်တာ။ ကိုမိုးအောင် ထွက်သွားတော့မှ နွေးလည်း အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ပြီး မှေးနေလိုက်တယ်။ ၁၂ နာရီ လောက်ကြ မောင် ထမင်းစား ပြန်လာတော့မှာမို့ ထမင်းဟင်း ခူးခပ်ပြီး စောင့်နေတာပေါ့။ လာတော့ ထမင်း အတူစား ခဏစကားပြောပြီး မောင်လည်း အလုပ် ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ပြီးတာနဲ့ နွေး ရေချိုးမလို့ ထမိန်ရင်လျားပြီးမှ စားပြီးသား ပန်းကန်တွေ ဆေးဖို့ သတိရမိတာ။ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ပဲ နောက်ဖေး အိုးခွက် ပန်းကန်တွေ ဆေးကြောနေတုန်း ကိုမိုးအောင် သေးလာပေါက်တာ အိမ်သာထဲ မပေါက်ပဲ နွေးဘက်လှည့်ပြီး ပေါက်ပြနေတယ်။
လီးမြင်တာ မဆန်းပေမယ့် မနက်က အဖြစ်အပျက်ကြောင့် နွေးစိတ်ထဲ ရှိန်းကနဲ့ အဖုတ်လေး ပူနွေး လာရတာပေါ့။ ပန်းကန်တွေဆေးရင်း ကိုမိုးအောင် လီးထိပ်က သေးပန်းထွက်နေတာကို ကြောင်ကြည့် နေမိတယ်။ အကွာအဝေးက ခြေလှမ်း ၁၀ လှမ်းလောက်ပဲ ကွာတော့ အတိုင်းသားပဲ။ ကိုမိုးအောင် က နွေးရှိနေတာကို သတိမထားမိသလိုနဲ့ သေးလည်းကုန်ရော လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ရင်း လီးထိပ် အပေါက်က သေးစက်တွေ ခါချပြီးမှ သူတို့ အိမ်ခန်း နောက်ဖေးပေါက်ကနေ ပြန်ဝင်သွားတာ။
နွေးလည်း ဆေးထားတဲ့ ပန်းကန်တွေ အိမ်ထဲ သိမ်းဆည်းပြီးမှ နောက်ဖေး တစ်ခေါက် ပြန်ထွက် လာပြီး ရေချိုးလိုက်တယ်။ ရေချိုးနေတုန်း ကိုမိုးအောင်ကလည်း ဖိုးစည်လုံးလေး ချီပြီး ထွက်လာပါရော။
” ဟော … ဟိုမှာ … သား … တီတီနွေး ရေချိုးနေတာ … ချိုးခိုင်းလိုက် ”
” ဟေး …… ဖိုးစည်လုံးလေး … နိုးပြီလား … လာလာ … တီတီနွေးနဲ့ …… ရေချိုးရအောင် ”
” တီတီနွေး …… သားကို ရေချိုးပေး ”
စကား မပီကလာလေးနဲ့ ပြောပြီး ဖင်တုံးလုံးလေး လျှောက်လာတဲ့ ဖိုးစည်လုံးကို နွေးက ချိုင်းကနေ ဆီးပွေ့လိုက်တယ်။
” ဟိတ် … ခလိ ခလိ …… ”
” ယား … ယားတာ … မလုပ်နဲ့ … ခ်လ်း ခ်လ်း ”
ကိုမိုးအောင်က အသားညိုသလောက် ဖိုးစည်လုံးက သူ့မိန်းမနဲ့ တူတာနေမယ်။ အသားက ဖွေးဥနေပြီး ဗိုက်ပူ ဖင်ကောက်လေးပေါ့။
” လာခဲ့ကွ …… ဗွမ်း ဗွမ်း ……… ”
” ဖွီးးးး …… ဖလူးးးး … ဟီး …… ခ်ခ် ခ်ခ် ခ်ခ် ”
နွေး ရင်ခွင်ထဲ မတ်တပ်ရပ်လျက်လေး ထားပြီး ရေဖလားနဲ့ ခွက် ၂၀ လောက် လောင်းပေးလိုက်တော့ တခိခိနဲ့ သဘောတွေ ကျနေရှာတာ။ ကိုယ်လုံးလေး တုန်ပြီး နွေး နို့အုံနှစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါး သေးသေးလေးနဲ့ ဆွဲကုတ်ထားတယ်။ နွေးကလည်း ရေချိုးရဲ့ တန်းလန်းဆိုတော့ ထမိန်ရေစိုက နို့အုံ ကပ်နေတာပေါ့။ ကလေးက ချမ်းလို့ ကိုင်မိကိုင်ရာ ကိုင်လိုက်တာ လက်နှစ်ဖက်လုံးက နွေး နို့သီးခေါင်း တည့်တည့်ပဲ။ အားနဲ့ ကုတ်ဆွဲတော့ နို့သီးခေါင်း နှစ်ဖက် ကျိန်းလာရတယ်။
” ကဲ …… ဆပ်ပြာတိုက် မယ်ဟေ့ ”
ပြောပြီး နွေးလည်း ဒူးထောက်ထိုင်နေရာ ခြေတဖက် ကွေးပြီး ဖင်ချထိုင်ရင်း ဖိုးစည်လုံးလေးကို ကွေးထားတဲ့ ပေါင်ပေါ် တင်လိုက်တယ်။ အနီးရှိတဲ့ ဆပ်ပြာခြင်းထဲက ဆပ်ပြာခဲယူပြီး တကိုယ်လုံး တိုက်ပေးလိုက်တာ။
” ဟေ့ …… ဂျိုးလေးက … ဘယ်မှာတုန်း …… ဒီမှာ ဒီမှာ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
ဖိုးစည်လုံးလေးက တခြားကလေးနဲ့ မတူဘူး။ လီးတံလေးကို ထိရင် တအားယားတတ်တယ်။ အခုလည်း နွေးပေါင်ပေါ် ထိုင်ရင်း ပေါင်တံလေးစိပြီး နွေးလက်ကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ဆွဲခွာနေတာ။ အဲ့ချိန် ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းက မျက်စောင်းထိုး အနေအထားနဲ့ ထိုင်ပြီး ငြိမ်နေတဲ့ ကိုမိုးအောင်ဘက် နွေးမျက်လုံး ကစားကြည့်မိတယ်။
ကိုမိုးအောင်က ဒူးတစ်ဖက် ထောင်ထားတဲ့ နွေး ပေါင်ကြားထဲ စိုက်ကြည့်ပြီး ပုဆိုးအပြင်ကနေ လက်ကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ ထည့်ထားနေတာ။ အဲကြမှပဲ နွေးကိုယ်နွေး သတိထားမိတော့တယ်။ ထမိန် အောက်နားစက တုတ်ပြီး ဒူးပေါ်တင်နေတော့ အောက်က လွတ်နေတယ်။ ထောင်ထားတဲ့ ဒူးခေါင်းကို ပြန်ချပြီး ဆပ်ပြာမြုပ်တွေနဲ့ ဖိုးစည်လုံး လီးတံ လေးရော ဥလေးတွေပါ မြန်မြန်တိုက်ရင်း ဖင်ကြား လေးပါ တိုက်ပေးလိုက်တာ။
” ကဲ …… ပြီးပြီ …… ရေပြန်ချိုးမယ် ဟေ့ ”
ဖိုးစည်လုံးလေးကို ရေအမြန်ချိုးပေးပြီး ကိုမိုးအောင်ဆီ ချီပြီး ပေးလိုက်တယ်။ ကိုမိုးအောင် ပေါင်ကြားက ဟာကြီး သိသိသာသာ ထောင်ထွက်နေတာ နွေး မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ရတာပဲ။ ရေဖလားနဲ့ ရေအဝ လောင်းပြီး ဆပ်ပြာတိုက်နေတုန်း ရေချိုးတဲ့နား လျှောက်လာတဲ့ ခြေသံ ကြားရတယ်။ ခြေသံပဲ ကြားရတယ် မျက်လုံးက ဆပ်ပြာနဲ့မို့ ဖွင့်မရသေးဘူး။ မျက်နှာသစ်ပြီး ကြည့်တော့ ကိုမိုးအောင်လေ နွေးရဲ့ ရေစို ကိုယ်လုံးကို ကြည့်ရင်း တံတွေးမျိုချနေတယ်။
” မနွေး …… ဒီမှာကြည့်ဦး ”
ပြောပြောဆိုဆို နွေးနားကပ်လာပြီး ပုဆိုးကို ဖြည်ပြ နေတာ။ ခါးပုံစ ဖြည်ပြီး ပုဆိုး အပေါ်အနားစကို ပေါင်လယ်လောက် လျှောပြတော့ လီးက အကြော ပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ အထက်အောက် တုန်နေတယ်။
” ဟင် … သွားပါ … ကလေး … အအေးပတ်နေမယ် ”
” ကလေးကို ရေသုတ်ပေးပြီးပါပြီ … မနွေးရယ် …။ ဒါကြီးက … တအားတင်းနေတာ … မခံနိုင်တော့လို့ ”
ခုနက နွေးဟာကို မြင်တော့ စိတ်ကြွလာတာနေမယ်။ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ နောက်ကျောဘက် ကပ်လာပြီး ဖင်ကြားထဲ သူ့ဟာနဲ့ ထောက်နေတာ။ နွေးဖင်က ထွားတယ် အလိုလို ကော့ထွက်နေတတ်တာ ခါးသေးတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။
” မနွေး … ဟိုတစ်နေ့က … ကိစ္စ … ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ် နော် ”
” ဟင် …… မပြောနဲ့တော့ …… ရတယ် ”
ဖင်ကို လက်နောက်ပြန်စမ်းတော့ လီးထိပ်နဲ့ နွေး လက်ချောင်းတွေ ထိမိသေးတယ်။ လီးကြီး တွန့်ကနဲ့ နောက်ဆုတ်သွားပြီး ချက်ချင်း ပြန်ထောက်ထားတာ။
” ဟာ …… မလုပ်နဲ့ …… ကိုမိုး … ”
မောင့်ကွယ်ရာ အညှာလွယ်တဲ့ နွေးလည်း ကိုယ့်ဟာကို မကျေနပ်ဖူး။
” အဲဒါဆို … နွေး … ကျနော့်ကို … ဂွင်းတိုက်ပေးလေ ”
စကားဆုံးတော့ ကိုမိုးအောင်က နောက်ကျောဘက်ကနေ ညာဘက်ဘေး ဝန်းထရံနား ကပ်ရပ်ပေးတယ်။ နွေးလည်း ဆပ်ပြာမြုပ်တွေ ကပ်နေတဲ့ လက်နဲ့ပဲ ဂွင်းထုပေးနေတာပေါ့။ ရုတ်တရက် လက်တစ်ဖက်က နွေးနို့တစ်လုံးကို လာကိုင်ပြီး ရေစိုထမိန် အပြင်ကနေ ဆုပ်နယ်ရင်း ထမိန်မှာ ကပ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညိုးလေးနဲ့ ကွင်းပေး နေတယ်။ နို့အုံလေး ညှစ်တုန်းက ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် နို့သီးခေါင်းလေး ဝိုင်းပေးတော့ ဆက်ကနဲ့ ကိုယ်လေးတွန့်ပြီး ဂွင်းထုပေးနေတဲ့ လက်က မြန်လာရောပဲ။
အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတစ်ယောက်အနေနဲ့ နို့ကိုင်တာလောက်က အဆန်း မဟုတ်ပေမယ့် နေရာရယ် အခြေနေရယ်ကြောင့် နွေးအတွက် အတွေ့ထူးနေတာပါ။ နောက်ဖေးဆိုပေမယ့် ရေစည်ကန်က အပေါ်အမိုးပဲ မိုးထားတော့ ဘေးအိမ် ၂ ဖက်က ကြည့်ရင် ညာဘက်အိမ်က အိမ်သာ ကွယ်နေလို့ မမြင်ရပေမယ့် ဘယ်ဘက်အိမ်က ကြည့်ရင် နွေးဂွင်းထုပေးနေတဲ့ မြင်ကွင်းက အတိုင်းသားလေ။
ကိုမိုးအောင်လည်း ပါးနပ်ပါတယ်။ ဘယ်ဘက်အိမ်ကို အကဲခတ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေး ကစားနေရာကနေ ပေါင်ကြားထဲ ပြောင်းနိုက်နေတယ်။ နွေး စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် သတိထား ကြည့်နေတုန်း အဖုတ်ကိုနိုက်ရင်း ရေစိုထမိန် အပါးလေးပေါ် ချွန်ပြီး ထောင်ထွက်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်တော့ ကိုယ်ဟာကို သတိမထားမိပဲ ရင်ဘတ်လေး ကော့ပေးနေမိတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် နို့သီးလေး သွားနဲ့ ဖိခဲတော့ ဂွင်းထုပေးနေရာက ရပ်ပြီး လီးတံကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ညှစ်မိပြန်ရော။
လူစိမ်း တစ်ယောက်ယောက်များ မြင်သွားမလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ ညှစ်ထားတဲ့ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ထုပေးတော့ သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး လက်ထဲ လီးအရည်ပြားပေါ်က တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သွေးတိုးတာ ခံစားမိတယ်။ ခပ်သွက်သွက် ထုပေးလိုက်တော့ နွေး ရေစိုထမိန်ပေါ် လရည်တွေ ဖွေးကနဲ့ ပေကပ်ကုန်ရောပဲ။
———————
ရေချိုးပြီးတော့ ကိုမိုးအောင်ကို နွေး ရင်မဆိုင်ရဲလို့ အပြင်ထွက်လည်ပြီး နေ့လည် ထမင်းစားချိန်လောက်မှ အိမ်ပြန်လာခဲ့တာ။
” မနွေးရေ … မနွေး ရှိလား ”
” ရှင် ”
ထမင်းစားပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ဖျာခင်း ခဏလှဲနေတုန်း ကိုမိုးအောင်က ဖိုးစည်လုံးလေး ချီပြီး ဝင်လာပြန်ရော။
” သားလေး … ဟိုမှာ … မင်း တီတီနွေး … အိပ်နေတာ ”
” တီတီနွေး ”
ဖိုးစည်လုံးလေးကို နွေးရှိတဲ့နေရာ ပြပြီး အောက်ချ ပေးတော့ ကလေးက နွေးဆီ ပြေးလာတယ်။ နွေးလည်း လှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်တာ။ အနား ရောက်တာနဲ့ ကွေးထားတဲ့ ဘယ်ဖက်ပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်ပြီး နွေးပါးကို ဘယ်ညာ နမ်းတော့တာပဲ။ အဲချိန် ကိုမိုးအောင်က နွေးရဲ့ ဒူးတစ်ဖက် ထောင်ထားတဲ့ ညာဘက်ပေါင်နား ကပ်ထိုင်လိုက်တယ်။
” အွန် ”
ပေါင်သားလေး လာထိလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ထမိန် အောက်နားစကနေ လက်သွင်းပြီး ပွတ်နေတာ။ ထောင်ကွေးထားတဲ့ ဒူးကို စိလိုက်တော့ မမှီတော့ပါဘူး။ နွေး အဖုတ်လေးဆီ လက်ချောင်းတွေ ကျရောက်လာတယ်။
” မနွေး … မနက်က … အားမရဘူး … တစ်ခါလောက် … လုပ်ရအောင်နော် ”
” ဟာ … ကိုမိုး ကလည်း … ကလေးရှေ့ … ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ ”
” ကလေးက …… မနွေးသိပ်ရင် … အိပ်ပါတယ် ”
” ဟမ် ”
” တီတီနွေး …… သား … ဆင်ကြီး စီးချင်တယ် ”
ကိုမိုးအောင်နဲ့ နွေးတို့ ပြောနေတုန်း ဖိုးစည်လုံး လေးက ဆင်စီးချင်တယ် ပြောနေပြန်ရော။ ခါတိုင်း နွေးက မောင့်ပုဆိုးတစ်ထည်ကို ဆင်နှာမှောင်း ပုံစံ လုပ်ပြီး လေးဖက်ထောက်ပေးရင်း ဖိုးစည်လုံးလေးက ကျောပေါ် တက်စီးနေကြ။ အခုဟာ ကိုမိုးအောင် ရှိနေတော့ လေးဖက်ကုန်းရမှာ တမျိုးကြီးပဲ။
” စီးရမှာပေါ့ … သားရယ် … မင်း တီတီနွေးကို … ဆင်ကြီး လုပ်ခိုင်းလိုက် ”
စဉ်းစားနေတုန်း ကိုမိုးအောင်က နွေးပေါင်ကြားထဲ အဖုတ်နိုက်နေတဲ့ လက်ကို ပြန်ထုတ်ပြီး ထရပ်လိုက်တယ်။ နွေး ပါးပြင်လေး ပုဆိုးထဲက ဟာကြီးနဲ့ ထိမိသေးတာ။ နွေးတို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ပြီး မောင့်ရဲ့ ပုဆိုးတစ်ထည်ယူပြီး ပြန်ထွက် လာတယ်။
” သားလေးရေ …… ဆင်ကြီး လာတော့မှာနော် ”
ပုဆိုးကို ဆင်နှာမှောင်းပုံစံ လိပ်ပြီး နွေးကို မျက်ရိပ် မျက်ကဲပြနေတာ။ နွေး နဖူးပေါ် ဆင်နှာမှောင်းပုံစံ လုပ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို စွပ်ပြီး လေးဖက် ထောက်ခိုင်း နေတယ်။ နွေးလည်း ဘာပြောရမှန်း မသိတော့ပါဘူး ဖိုးစည်လုံးလေးက ပျော်နေရှာတာ။ လေးဖက် ထောက်ပေးတော့ ဖိုးစည်လုံးက နွေး ကျော်ပေါ် တက်ပါလေရော။ အဲချိန် နွေး ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ။
ကိုမိုးအောင်က ကလေးကို နွေးကျောပေါ်က ပြုတ်မကျအောင် ထိန်းပေးသလိုနဲ့ နွေးဖင်နောက်က ဒူးထောက်ရင်း ကပ်ပါလာတယ်။ ထမိန် အောက်နားစကို ခါးထိ လိပ်တင်ထားတော့ သူ့ရှေ့ နွေးဖင်ကြီး အဖွေးသားပဲ နေမှာပေါ့။ ဧည့်ခန်းလေးထဲ လေးဖက်ထောက် အနေအထားနဲ့ ကလေးကို ပတ်ပေးနေတုန်း ကိုမိုးအောင်က ဒူးထောက်လျက် အနေထားနဲ့ ဖင်နောက်ကပ်နေတော့ လီးထိပ်က ဖင်ဝလေးကို ထောက်မိလိုက် အဖုတ်လေးကို ထိုးမိလိုက်ပဲ။ တစ်ချက်တစ်ချက် အစိလေး လီးထိပ်နဲ့ ထိုးမိရင် နွေး လေးဖက်ထောက် လျှောက်ရင်း ခါးလေး တုန်တုန်သွားတယ်။
” မနွေး … စောက်ဖုတ်လေး … တင်းလာပြီ ”
နောက်က ပြောရင်း နွေးအဖုတ်လေးကို လက်ဝါးနဲ့ ပင့်ကိုင်ပြန်ရော။
” ကိုင်လို့ … ကောင်းလိုက်တာ …… အိနေတာပဲ ”
” အ … ရှီးးးးး … ကလေး ရှိနေတာကို … အအ ”
” သားလေးက … နွေးကျောပေါ် … ငိုက်နေပြီ … အောက်ချလိုက်မယ် … ခဏလေး ”
ချက်ချင်းပဲ နွေးကျောပေါ်ကနေ ဖိုးစည်လုံးလေးကို ချိုင်းကမပြီး ဘေးနားချလိုက်တယ်။ ဖိုးစည်လုံးက တကယ်ကို ငိုက်နေရှာတာ။ မျက်လုံးလေး စင်းပြီး နွေးဘေးနား ခွေခွေလေး လှဲအိပ်သွားတာ။
” မနွေး … ဒီအတိုင်းလေးပဲ …… နေနော် ”
စကားသံကြားမှ ဖင်ကြီး ကုန်းထားတာ သတိရမိတာ။ ဘေးနားလှဲချရင်ရသားနဲ့ နွေးကိုယ်တိုင်က တစုံတရာကို စောင့်နေတဲ့ အဖြစ်မျိုးလေ။ နွေးလည်း ဘာမှ မပြောတော့ပါဘူး။ တစ်ခါ လိုးဖူးပြီးသားလေ။ တကယ်တော့ သွေးနဲ့ကိုယ် သားနဲ့ကိုယ်မို့ လင်ကွယ်ရာ သာယာမိတာပါ။
” ဟင် … အဲဒါ … ဖင်ပေါက်ကြီး … မယက် … ယက် … အအ … ”
ထမိန် အောက်နားစကို ခါးထိ လိပ်တင်ပြီး ဖင်ဝကို လျှာဖျားလေး လာထိတော့ ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားရတယ်။
” ငြိမ်ငြိမ်နေပါ … မနွေးရဲ့ … ကလေး … နိုးသွား လိမ့်မယ် ”
နွေးပြောမှ ဖင်ဝလေး ယက်နေရာကနေ အဖုတ်ကို ပြောင်းယက်ပေးတာ။ အစိလေး စုပ်လိုက် စောက်ခေါင်းထဲ လျှာနဲ့ ထိုးမွှေလိုက်မို့ အဖုတ်လေး ယားတက်လာတယ်။
” အ အ … ဟင့် … နွေး … မနေနိုင်တော့ဘူး … ထွက် … ထွက် … ထွက်တော့မယ် … အ ”
နွေးပြောရင်း လေးဖက်ထောက် အနေထားနဲ့ ခေါင်းလှည့်ကြည့်တော့ ကုန်းယက်နေရာက ဒူးထောက်ရင်း လီးကို ညာလက်နဲ့ ထိန်းကိုင်ပြီး စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြား ဒစ်နဲ့ ပွတ်ပေးနေတာ။
” ကျွတ် … ရှီးးး … လုပ် … လုပ် … လုပ်ပါတော့ … ဒီမှာ … နွေး သေတော့မယ် ”
” လိုးတော့မယ်နော် … မနွေး ”
စကားဆုံးတော့ ဘယ်လက်နဲ့ နွေးခါးကို ကိုင်ပြီး သူ့လီးကို အဖုတ်ထဲ ဖိထည့်လိုက်တယ်။
” ဗြိ …… အ …… ဇွိ …… ဟင့် … အ …… ဘွတ် … ဘွတ် …… ဗျစ် … ဗွပ် …… ဖွပ် ဖွပ် …… အ … အင့် …… ဗျစ် …… အား … အ ……ကျွတ် … ကျွတ် … ”
လှည်ပြန် ကြည့်နေရာက လီးဝင်တာနဲ့ နွေးခေါင်းလေး မော့တက်သွားရတာပေါ့။ အံလေးကြိတ်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်း ရှူနေတုန်း ကိုမိုးအောင်က အဖုတ်ထဲ လီးတဆုံး ဝင်တာနဲ့ ချက်ချင်း ခပ်သွက်သွက် ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး အားမနာတမ်း ဆောင့်လိုးနေတယ်။
” ဖွပ် …… ပလွတ် …… အား …… အင့် …… ကောင်းလိုက်တာ …… နွေးရယ် …… ရှီးးးးး … အင့် အင့် … နာနေလား ဟင် …… ဖြည်းဖြည်း လုပ်ရမလား … ရှီးးးးး … အင့် … ဘွတ် … ဖွပ် ”
” အ … အ …… ဟင့် …… ရ … ရ … ရတယ် …… လုပ် …… ဟင့် … အင့် … ”